Waitomo Caves

Vandaag stonden de Waitomo Caves op het programma. 3 uur lang door een grot banjeren. Leuk!

Aangekomen zat ik samen met Lisette, de Tom's en het Duitse stel Stefan en Nora in de groep. Onze guide was Jess. Om het makkelijk te houden noemden we de jongens Tom en de meiden Jerry. We waren de Tom & Jerry's.

Onze eerste opdracht was om onze wetsuits aan te krijgen. Allemaal een maat kleiner dan normaal. Na wat geheis en getrek hadden we ze aan (inc. het wetvest). Nu nog de laarsen, wat ook een probleem was, aangezien we niet precies wisten wat onze maat was.
Nadat iedereen klaar was liepen we naar de ingang van de grot. We moesten door een nauwe opening via een ladder naar beneden. Dat ziu nooit passen! Ik dacht echt dat ik vast zou komen zitten. Dat was gelukkig niet zo.
We liepen door het water naar, over de stenen en modder. Alles was zo klein en nauw dat we soms echt moesten bukken.

Op een gegeven moment moest iemand van onze groep ons verder leiden. Okay, kom maar op! Dus ik ging voor op. Het donker in. Mijn groep door de grot leidend. Het ging echt super goed en iedereen was erg tevreden over me.
We kwamen aan bij een plek waar we een verhaal te horen kregen over de watergeest. We moesten allemaal onze lampen uit doen. Tom was onze tribute en moest als eerste naar beneden in de grot. Daarna ging ik. Ik kreeg een lichte paniekaanval omdat ik niets zag en met mijn gezicht het water raakte en boven mijn hoofd een rots was. Even snel mijn licht aangedaan om te kijken hoe ik bij Tom moest komen. Gelijk mijn licht weer uitgedaan, want wat we toen zagen kwam regelrecht ut een sprookje: een dak vol lichtjes. Glow worms. Het was zo mooi om te zien, dat we allemaal de kou van het water even vergaten.

We gingen verder en kwarmn bij onze tubes uit. We gingen tuben! Eerst moesten we met onze tube op een speciale manier het water inspringen: je stond op een rots en je hield je tube achter je, je laat jezelf naar achter vallen en zo zit je gelijk op je tube.
Nadat iedereen dat gedaan had, tubeten we door area ally (sing ally). Er hebben allemaal liedjes gezongen en Jess zong amazing grace, wat ze super goed deed! Ze had echt een mooie stem.

Na het tuben liepen we verder. Helaas ging ik op een gegeven moment zo erg door mijn enkel dat ik bijna de tour moest verlaten. Ik raakte weer lichtelijk in paniek. Dat wilde ik niet! Ik wilde hem uitlopen en na wat ondersteuning van Tom, onze break in Hard Rock Café (letterlijk op hard steen en niet de restaurants ketens), ben ik toch doorgegaan. Het deed wel pijn maar niet zoveel dat ik op moest gegeven.

We liepen door naar ankle break ally: een stuk van de grot met allemaal smalle stenen waarop je makkelijk je enkels kon breken als je niet oplette. Heel rustig ging ik hier doorheen.
Jess stopte op een gegeven moment en vertelde ons over de Swiss Cheese rocks. We moesten van haar door die stenen heen. Om een beeld te krijgen wat Swiss Cheese rocks zijn: kleine uitgeholde stenen, waar je door heen kan kruipen. Nadat ik zag hoe klein ze waren wilde ik het niet doen, maar Jess zei dat zelfs gespierde kerels er door heen gingen. Na wat twijfelen heb ik het gedaan. Het was echt heel erg zwaar, want je bent steeds aan het tijgeren en posities aan het vinden om er door heen te komen... Maar het is me gelukt. Zelfs de tweede Swisss Cheese lukte me, maar daar kon ik gewoon staan.

Daarna moesten we zwemmen, wat ik eigenlijk wel fijn vond (al was het water ijs en ijskoud). Nog even een stuk getubet. Daarna kwamen in een gedeelte met heel veel druipstenen. We kregen uitleg over de stenen en het was echt heel mooi om te zien.
We liepen door en na Pinball Ally (geen idee waarom het zo heet), waren we bij de uitgang.

Het was zo mooi om te vanuit de grot naar buiten te kijken. We liepen namelijk regelrecht een regenwoud in (het was ook aan het regenen).
We moesten nog terug naar de douches lopen. Ik had echt geen energie meer in mijn lichaam, mijn benen waren verzuurd en toch liep ik door. Ik wilde zo graag een warme douche en naar de wc.

Na mijn laarsen uitgedaan te hebben, bleek mijn enkel blauw en paars te zijn. Ik wilde hem intapen, maar ze hadden geen tape. Ik moest bij de receptie vragen of ze het daar hadden.
Bij de receptie hadden ze het ook niet en ook niemand die EHBO had die me kon helpen met het aanbrengen van het (erg slechte) steunverband wat ik van ze kreeg.
Lisette heeft het toen maar aangebracht bij me. We moesten het vastmaken met een kapot clipje. Dat werkte niet echt, maar het was toch alleen maar voor in de bus.

Samen met onze groep hebben we alle foto's gekocht. Die kregen we op een usb stickje dus dat was makkelijk.

Nadat iedereen weer bij de bus was, reden we door naar onze volgende stop.