Lake Aniwhenua (culture stop)

We vervolgenden onze weg naar de volgende culturele stop, nu zaten we in Panda's bus in plaats van Possums bus. Hier kwam ik Margeaux weer tegen. Wat een leuke toevalligheid!
Onderweg zouden we nog een paar stops maken. Zo stopten we eerst bij de Huka Falls. Een rivier met waterval zo krachtig dat er vroeger heel veel doden zijn gevallen. Opzich wel een mooie rivier en omgeving.

Daarna door naar Taupo, waar ik eigenlijk zou skydiven, maar door teveel wind ging dat niet door. Dan maar bungy jumpen.
En daar stond ik dan. Aan de rand van mijn bungy. 47 meter naar beneden. Ik dacht bij mezelf ik moet gewoon in 1 keer springen en niet twijfelen. En na het aftellen heb ik dat ook gedaan (ik heb proof). En daar viel ik dan. Naar beneden. En in plaats van denken hoe gaaf dit was dacht ik alleen mar hoe koud het wel niet was. Voor ik het wist was het over en lag ik in een boot. Ik rende de boot uit de berg op. Al mijn adrenaline kwam er nu uit. Omdat het toch nog best ver was, ben ik de rest naar boven gelopen.
Daar aangekomen vond iedereen me zo stoer en ze waren zo trots op me. Dit gaf me echt een goed gevoel.

Na het bungy jumpen reden we door naar Lake Aniwhenua, waar we begroet werden door Morrison. Hij liep met ons een bos in, naar Maori rock carvings. Hij vertelde het verhaal erachter en daarna weer naar de bus. We reden naar een waterval waar we uitleg kregen over Maori en de alen die in hun gebied leefden. Toen was het tijd om naar ons kamp te gaan.

Same met lisette heb ik een kook workshop gevolgd om traditionele Maori flat bread te maken. We werden in Nationaliteiten ingedeeld. Ik zat in een groepje samen met Lisette, Margeaux, Kelly en nog een meisje uit Nederland in de groep.
Na een uur was het deeg klaar en mochten we het in de frituur gooien. Het begon een beetje op oliebollen te lijken... We mochten het proeven en ja hoor: OLIEBOLLEN!!!! Wij Nederlanders helemaal blij want geen van ons had dat al in een lange tijd op... Met het avondeten ook een stuk of 3/4 op. Daar gaan alle verloren kilo's. We konden ook aal eten, wat ik gedaan heb. Het smaakte precies als paling. Zelfs ook nog de echte Kiwi Pavlova op, wat echt zo lekker was!

Nate, onze gastvrouw vertelden na het avondeten een verhaal over hun community. Het is echt onvoorstelbaar dat de gemeente van New Zealand niets doet voor de traditionele Maori mensen. Kinderen leven van de straat, krijgen soms geen eten omdat er geen geld voor is, komen al vrij jong in aanraking met soa's/verkrachtingen/tienermoederschap. Het is onvoorspelbaar. Haar verhaal raakte me zo erg, dat ik huilend aan tafel zat. Als sociaal pedagoog doet het echt veel met je dat dit bestaat. Vooral toen ik de thank you kaarten zag, brak mijn hart (ik krijg nu nog steeds tranen in mijn ogen als ik er aan denk). Na haar verhaal mocht mijn tafel daarom ook helpen met het overgebleven voedsel in baljes te doen. Deze bakjes zouden naar de kinderen gaan. Nate gaf me een hele grote knuffel en bedankte me omdat ik zoveel meeleefde in haar verhaal.
Na het opruimen heb ik nog even met haar gepraat en het is serieus onbegrijpelijk dat er niets wordt gedaan voor de mensen.

Panda heeft die avond nog voor ons gezongen. Echt onbegrijpelijk dat wij dat allemaal niet wisten. Hij had echt een goede stem.
Daarna in slaap gevallen.