Rainbow Beach

Weer een vroege busrit, na een nacht amper slapen. De jongens bleven maar in en uit lopen en maakten nog meer lawaai dan ik van meiden gewend ben.
Beneden nog even gefacetimed met mijn ouders, broertje en Kiara (die er niets van begreep).
Naar het busstation gelopen en in de bus gesprongen. Op naar een nieuw avontuur, in een nieuwe Greyhoundbus (nog zonder wifi)...

Na een 5 uur durende, hobbelige, misselijk makende reis, kwam ik aan in Rainbow Beach: een klein stadje bestaand uit een paar hostels, huizen en winkeltjes. Mijn hostel was vrij makkelijk te viden daardoor.
Na ingecheckt te hebben, kwam ik in een vet grote (8 pers) kamer. Ik ontmoette Rudi uit Frankrijk en later James uit Spanje. Allebei veel ouder (zie 30-45 jaar) dan ik en allebei spreken ze gebrekkig Engels. Vooral James is totaal niet te verstaan.
"Do you do the beach in the future?"
Als iemand een gok wil wagen wat hij hier mee bedoelde, let me know!
Voor de rest begreep hij echt helemaal niets in het Engels en dat terwijl hij Engels studeert hier...

Ik ging met hem boodschappen doen. Dat was echt frustrerend. Hij wilde samen doen met boodschappen, maar hij wilde allerlei dingen die ik totaal niet lekker vond of niet wilde. Ik besloot om mijn eigen weg te gaan in het ini mini supermarktje. Ik kocht gelijk alles voor vanavond en voor morgen op Fraser. James daarintegen kocht alleen iets voor in de middag. Ja dan ging hij tegen de avond wel terug, anders was het eten niet meer lekker...

Om 16.30 uur ging ik mee met de bushwalk naar Carlo Beach. Zelfs dat begreep James niet. Hij dacht dat we met een bus ergens heen gingen. En ik maar uitleggen dat dat niet zo is, dat we gingen lopen en dat we bij de BUShalte moesten wachten...

Terug naar de Bushwalk. Jordan, onze gids uit Schotland, bracht ons naar een mooi stuk natuur. Waar we in de verte in zee een walvis zagen springen. Helaas had ik nu net mijn zoomlens niet mee, maar het was mooi om te zien!
Er was alleen maar zand, waar we ook hebben gesandboard. Dat was grappig om mee te maken. Naar View Point gelopen om Fraser Island te zien. Vervolgens hebben we geleerd om boomerrangs te gooien. Het blijkt dat wij Dutchies hier heel slecht in zijn en natuurlijk had ik weer het geluk om links te zijn en daar had Jordan geen boomerrangs voor (story of my life).
Als laast hebben we de zonsondergang vanaf de zandvlakte bekeken.

Terug in ons hostel, heb ik voor het eerst weer eens gekookt. Even met een Nederlands stel gepraat en daarna naar mijn kamer. Zitten James en Rudi daar, opgedirkt en wel. Ik heb tig keer moeten vragen of ze nu al gegeten hadden. Na een half uir kwam er het antwoord 'nee' uit. Ik uitgelegd dat de supermarkt allang gesloten was. Ja, maak je maar geen zorgen zei James, hij zou het wel regelen. Onze keuken was ondertussen ook al dicht en alle restaurantjes ook. Het enige wat ze nu op hebben is bier en een appel....

Na het douchen, genoten van de live music preformance van Allen Kelly, wat super goed was!
Zo heb ik Anna en Lynn uit Duitsland leren kennen. Even met hun wat gedronken en toen naar bed gegaan. Daar heb ik mijn andere dormmates ontmoet: 2 meiden uit Engeland. Ze waren alleen zo moe dat ze gelijk gingen slapen (kwamen net terug van Fraser Island).

De volgende dag had ik mijn Fraser Island Tour (ander verslag). James moest ook vroeg op. Allebei liepen we naar voren. Begon hij eerdt over dat hij geen ontbijt had. Ja dat is toch je eigen schuld, ik ben niet verantwoordelijk voor je.
Later begon hij een heel verhaal over dat hij niet weet ik welke groep hij zit en hij wilde weten of hij bij mij zat. Ik heb hem tig keer uit moeten leggen dat ik NIET, ik herhaal NIET, met zijn groep naar Fraser Island ging. Dat ik maar 1 dag ging ipv 3 dagen, zoals hij deed.
Echt om gek van te worden. Dan ben je 40+ en snap je totaal niets van het leven...

Gelukkig was James weg toen ik weer terug kwam van Fraser (zie ander verslag). Alleen nu had ik een heel Duits leger aan mensen in de kamer. Alle bedden waren opeens gevuld. Bleek het een vriendengroep te zijn die met elkaar naar Aussie waren gekomen. Op zich heb ik niets tegen Duitsers, maar deze groep deed net alsof zij de baas waren over de kamer. Alle stopcontacten waren bezet met hun apparatuur, hun spullen lagen overal, de badkamer was bezaaid met hun toiletspullen, hun muziek stond keihard aan... Ik vond het best asociaal. Je deelt een kamer met andere mensen, respecteer die dan ook een beetje. Alleen de meiden, die bij mij lagen, waren aardig en sociaal.

In de avond heb ik hardgelopen op mijn nieuwe Nikes. Ook al was het maar 1km, het voelde goed (ik moet weer opbouwen na een blessure). Vervolgens mijn tas ingepakt en omdat ik geen zin had om eten te koken, heb ik heel simpel maar iets besteld. Van Aussie naar USA. Ik kreeg een vet grote burger met patat en een large cola. Het eerste echte fast food sinds dat ik in Aussie mijn avontuur ben begonnen.

Na het eten heb ik de laatste dingen voor morgen gedaan en ben heel vroeg gaan slapen. Ik was zo moe van alles wat ik vandaag gedaan heb en omdat ik te weinig heb gedronken, had ik ook nog eens hoofdpijn.

Na een nacht heerlijk geslapen te hebben, moest ik weer vroeg op. Omdat er vrij weinig in Rainbow Beach te doen is, besloot ik om mee te gaan met een "Feed the Dophins" tour.
Onze skipper Mal liet ons eerst een paar mooie stukes van Rainbow Beach zien en gaf daar dan ook uitleg over. Op een gegeven moment zei hij: 'de beste manier om Australië te zien is met die camper." Zien we een omgebouwde dubbeldekkerbus (gloednieuw) die nu als camper dient. Bleek dat de eigenaar ervan een motor en 4WD erin had staan EN een helikopter op zijn aanhanger erachter. Kijk zo hoort het. Die vent was documentairemaker en maakte zo documentaires en luchtfoto's.

We kwamen uiteindelijk uit bij een heel mooie kleine haven. We vaarden naar Tin Can Harvey, waar we de dolfijnen zouden zien. Het was gigantisch druk, maar ik kon opzich redelijk vooraan komen. Ze zwommen steeds heen en weer en het was echt mooi om te zien.
Op een gegeven moment moesten de achterste naar voren en de voorste naar achter, zodat iedereen een keer de beesten van dichtbij kon zien. Ik kwam vooraan te staan. Ik stak mijn hand in het water en een dolfijn zwom er zo tegen aan. Een dolfijnenkus noemen ze dat. Achter mij stond een klein jongentje, dus liet ik hem naar voren komen. Ik moest toch in de rij gaan staan voor mijn visje. Ja, ik mocht ook de dolfijn eten geven. Dat was zo geweldig en heel snel om. De dolfijn at het visje in 1 keer op. Gelukkig heb ik de foto's nog en is het weer een ervaring rijker.

Terug bij het hostel uitgecheckt en mijn spullen in de luggage room gelaten. Kon ik tenminste zonder te veel waardevolle spullen naar het strand. Daar heb ik tot 14.30 uur gelegen. Nog even wat boodschapjes gedaan en daarna de Greyhound ingesprongen. Op naar een 17 uur durende bustrip naar Airlie Beach.

Wat me in de afgelopen paar dagen opgevallen is, is dat Rainbow Beach en Fraser Island vooral veel oudere bagpackers aantrekt. Ik was 1 van de jongste hier. De gemiddelde leeftijd lag hier toch we rond de 30 en hoger. En vooral veel stelletjes rond die leeftijd...
Het valt gewoon op als je de afgelopen paar weken alleen maar mensen van rond je eigen leeftijd ziet, mee om gaat of een dorm deelt. Ik hoop dat voor de rest va mijn avonturen ik weer mensen leer kennen van mijn eigen leeftijd. Dat is toch wel iets leuker...